بهار اورین

در آستانه­ی ٢٥­امین سالروز توطئه­‌ی بین­‌ا‌لمللی علیه رهبر آپو قرار داریم. توطئه‌­ای که همچنان شاهد تبعات و گسترش دامنه­‌ی آن هستیم. نسل­کشی فیزیکی و فرهنگی کُردها  در هر ٤ بخش کردستان، تخریب و غارت محیط­زیست آن در کنار اعدام، شکنجه، زندانی کردن، ترور سیاسی و ستم مضاعف بر کُردها بخشی از این توطئه­‌ی سیاه است. یکی از اهداف اصلی این توطئه از سویی گسست پیوند میان رهبر آپو و کردها و از دیگر سو ایجاد حس ناامیدی و سرخوردگی میان  کردها و عقب­نشینی آنان از مبارزه و مقاومت است.  لذا رهبر آپو با انقلاب فکری معظم در امرالی و نشان دادن مقاومتی که در هیچ برهه­‌ی تاریخی دیده نشده در واقع  نقشه راه مبارزه و شیوه­‌ی مقاومت را به همگان نشان داد. زیرا او خود را به عنوان سنتز میلیون‌­ها نفر درآورده و مسئولیتی اخلاقی و رسالتی تاریخی بر دوش گرفته است که شاید در توان هیچ رهبر و نماینده­‌ی خلقی نیست. وی در بخشی از دفاعیات خود زندگی کُردها را زندانی ظلمانی و قیرگون تشبیه کرده است. دیدن این واقعیت برای هر یک از ما نباید دشوار باشد چرا که به عنوان یک کُرد روزانه آن را احساس و تجربه می­‌کنیم. از دید وی آزادی به آسانی امکان­پذیر نیست و خودفریبی خواهد بود که یک فرد کُرد خود را در خارج از زندان آزاد تصور نموده و زندگی کند و  در ادامه تاکید می­‌کند که لازمه­‌ی “حیات آزاد”، مبارزه است. رهبر آپو در شرایط انزوای مطلق تولدی دیگر در افکار و زندگی خود ایجاد کرد و زندان را همانگونه که خود می­‌گوید به مکان آموختن وظایف اخلاقی تبدیل کرده است. بنابراین در پرتو این ارزیابی­‌ها بهتر می­‌توان شرایط موجود در کردستان را تحلیل و درک نمود. در شرایط ملتهب و  جنگ خاورمیانه که همچنان بر دامنه­‌ی آن افزوده می‌­شود، در کانون این جنگ و نسل­کشی گسترده کردستان و کردها قرار دارند. روزانه شاهد سیاست­‌های نابودی کردها در هر بخش کردستان هستیم. البته دامنه­‌ی شرایط کائوتیک موجود محدود به خاورمیانه نبوده و در اغلب نقاط دنیا شاهد وضعیت بحرانی در تمامی حوزه­‌ها هستیم. در چنین شرایطی آشکار است که خنثی‌­سازی جنبش­‌های مردمی، انقلابی و  آزادی­خواه یکی دیگر از اهداف توطئه­‌ی ١٥ فوریه می‌­باشد. جنبش آزادی کردستان یکی از جنبش‌­های مردمی، پویا و رادیکال در ٥١ سال اخیر است و اصرار بر مواضع انقلابی و مبارزه جهت آزادسازی کردستان از یوغ استبداد و ستم موجب شده که دولت-ملت­‌های منطقه با حمایت­‌های قدرت­های امپریالیستی کمر به پاکسازی جنبش آزادی­خواه کردستان ببندند، نتیجتا تبدیل جغرافیای خاورمیانه به محیطی خونبار نیز محصول این ذهنیت و عمل اشغالگری دولتی است.

رهبر آپو نمایندگی خلقی را بر عهده داشت که در صد سال گذشته با قتل­‌عام­‌های بسیاری روبه‌­رو گشتند و  رهبر جنبشی است که مبارزات آن تلاش و مقاومتی است جهت پایان بخشیدن به این رویه‌­ی تاریخی و رهایی از اشغال، استیلا و نابودی یک خلق. رهبر آپو با ارائه­‌ی سیستم کنفدرالیسم دموکراتیک به عنوان آلترناتیوی جهت گذر از دولت-ملت در حل مسئله‌ی کُرد و ملت­‌های منطقه گام بلندی برداشت که می­تواند حلال تمامی مسائل ناشی از نظم دولتی در منطقه باشد. لذا دولت­‌های منطقه با تمام قدرت و با حمایت قدرت­‌های جهانی مانع از تحقق این پروژه که در واقع راهگشای رهایی از وضعیت بغرنج کنونی است، می­‌شوند و همچنان بر طبل تسلیمیت و نابودی کُردها می­‌کوبند. مبارزات قریب به نیم قرن جنبش آزادی­خواه کردستان به رهبری رهبر آپو موجب بیداری و آگاهی کردها و نیرومند شدن فرهنگ مقاومت و مبارزه در هر بخش کردستان گردید. از سوی دیگر فرهنگ و فلسفه‌­ی آپویی چهار بخش کردستان را در راستای آزادی و مبارزه یکی نموده و یک فرهنگِ اتحاد نیرومندی را ایجاد کرده که مرزهای ساختگی دولتی را از معنا تهی کرده و بدون تردید دستاورد مهمی محسوب می­‌شود. زیرا یکی از اهداف تجزیه­‌ی کردستان ایجاد شکاف میان کردها بوده است. لذا فرهنگ آپویی با غلبه بر این سیاست، کردها را پیرامون یک استراتژی و هدف مشخص در هر چهار بخش کردستان گردهم آورده است. هر چند در این میان لازم است به خط خیانت و مزدوری در کردستان هم اشاره نمود که همواره همچون لکه­‌ی ننگینی در تاریخ کردها بوده است. در طول سال­‌های اخیر مبارزه با این خط و آشکار نمودن خطرات و تهدیدات ناشی از آن به بخشی از مبارزات جنبش آزادی کردستان تبدیل شده است.

هر چند یکی از اهداف بنیادین توطئه­‌ی ١٥ فوریه در کنار پاکسازی جنبش آزادی کردستان از طریق دستگیری رهبر آپو  و  حذف فیزیکی وی بوده است لذا تلاش‌­ها و مبارزات فکری و عملی که رهبر آپو طی سالیان طولانی انجام داده به یک اندیشه، خط­مشی و فرهنگ تبدیل شده که  دشمن قادر به حذف و پاکسازی آن نیست. افکار رهبر آپو به عنوان اندیشمند توانای سده­‌ی ٢١ خاصیتی جهان­شمول کسب کرده و هم اکنون در بسیاری از نقاط دنیا در مورد او و افکارش سخن می‌گویند و همگان برای آزادی وی تلاش می­‌کنند. یکی از تفاوت­‌های رهبر آپو با فیلسوفان دیگر این است که وی در مورد هر یک از مسائل اجتماعی دارای یک آلترناتیو است و  جنبه­‌ی مهم­تر آن این است که این سیستم­‌های جایگزین مطابق با واقعیت­‌های اجتماعی و تاریخی  است. بنابراین برخلاف پیش­بینی دشمن، امرالی به صحنه­‌ای جهت مبارزه میان دو خط ایدئولوژیک و  دو جهان­بینی تبدیل شد که همچنان این منازعه ادامه دارد و هر روز شاهد گسترش آن هستیم.

 بخش اعظم  مبارزات رهبر آپو همانگونه که خود بارها به زبان آورده مبارزه برای رهایی زن است. وی با نقد انقلاب­‌های سوسیالیستی بدین دلیل که زنان را به عنوان عنصر و رکن اصلی انقلاب­‌ها در تغییر و تحول دموکراتیک جامعه مدنظر قرار نداده­‌اند، مسئله­ی زنان را در کانون  مبارزات خود جای داده است. وی با تاکید بر اینکه “آزادی جامعه در گرو آزادی زنان است” تفاوت فلسفه­‌ی خود را با سایر اندیشمندان در این زمینه  نشان داده است. وی با “ایدئولوژی رهایی زن” و  ارائه­‌ی رهنمودهای تاسیس حزب زنان مبارزات زنان را وارد مرحله‌­ی سازمانی‌­تر نمود تا زنان جهت تحقق بخشیدن به انقلاب زنان در سده­‌ی ٢١ پیشاهنگی نمایند. مبانی ایدئولوژی رهایی زن در واقع معیارهای شخصیت زن آزاد است که شامل میهن‌دوستی، اراده­‌ی آزاد و آزاداندیشی، سازماندهی، مبارزه و معیارهای زیبا­شناختی است. در سال‌های بعد وی روشن­‌سازی ابعاد تاریخ زنان، تحقق انقلاب زنان و قرارداد اجتماعی زن را به عنوان سه وظیفه­‌ی مهم جهت آزادی زنان ارائه می­‌دهد. یکی از گام­‌های بلند رهبر آپو در راستای مبارزات خود جهت آزادی زنان بی­گمان پیشبرد ژنئولوژی (علم زنان) در سال ٢٠٠٨ و رهنمودهای “زندگی مشترک آزاد” در سال ٢٠١١ است. این مراحل موجب کسب تجارب و آزمون­‌های معظمی برای زنان گشت که به بستر نیرومندی در راستای تحقق انقلاب اجتماعی با پیشاهنگی زنان با اتکا به پارادایم مدرنیته‌­ی دموکراتیک مبدل گشت. رهبر آپو در ایجاد نظریه­‌های علمی تجارب خودمان و با تحلیل پراکتیک مبارزات در محیط حزب و تحلیل شخصیت­‌ها بر اساس پیوند میان تاریخ و جامعه­‌شناسی کمک­‌های شایانی به جامعه­‌شناسی کُرد، جامعه­‌شناسی زنان و خاورمیانه نمود. رهبر آپو خواهان بیان این تجارب در چارچوب کتابی با عنوان “زن آزاد کیست و چگونه زندگی می­کند؟” است و آن را به عنوان موضوعی تحقیقاتی در مقابل زنان قرار می‌­دهد. در سال­‌های اخیر و با ارتقای روزافزون مبارزات آزادی زنان کُرد گام‌­های بلندی در راستای برقراری کنفدرالیسم جهانی زنان برداشته شده است تا شرایط و بستری فراهم آید که زنان با حفظ تفاوت­مندی­‌های خود، حول نقاط مشترک گردهم آیند و به شیوه­‌ی سازمانی در برابر نظم مردسالاری بایستند. بدون گمان نقش رهبر آپو در ارائه­‌ی رهنمود تمامی این مراحل تعیین­‌کننده است و او خود را جنگجوی آزادی زنان نامیده است. در نتیجه می‌­توان بهتر درک نمود که چرا زنان بیش از همه برای آزادی رهبر آپو مبارزه می­‌کنند و او را به عنوان رهبر خود قلمداد می­‌کنند. 

در دنیای امروز به دلیل بروز بحران­‌های بزرگ اخلاقی، زیستی، فناوری، اقتصادی و اجتماعی که محصول نظام سرمایه‌­داری و ایدئولوژی لیبرالیسم است، بیش از هر دوره­ای از تاریخ نیاز به رهنمود و فلسفه‌­ای نوین­ جهت برساخت یک جامعه‌­ی اخلاقی و سیاسی داریم. رهبر آپو با خوانشی تاریخی از وقایع امروز و با نقد نظام سرمایه‌­داری که مبتنی بر انحصار، سود بیشتر و  جامعه­‌کُشی است و با تاکید بر گذر از سیستم دولت-ملت که یکی از سه پایه­‌ی نظام سرمایه­‌داری است، سیستم کنفدرالیسم دموکراتیک را بر پایه­‌ی پارادایم دموکراتیک، اکولوژیک و آزادی زن را پیشنهاد نمود. این سیستم هم اکنون در روژآوای کردستان در حال پیاده شدن است. سیستمی که مردم برای همه­‌ی امور خود تصمیم می­‌گیرند و در تمامی فعالیت­‌های اجتماعی حضور و مشارکت دارند. بدون تردید حضور فعال زنان در این سیستم نقش مهمی در شکستن قالب­‌های نظام مردسالاری بر عهده دارند و می­‌توان از این طریق بر ذهنیت مردسالاری غلبه نمود. بنابراین می‌­توان گفت اندیشه و مبارزات طولانی رهبر آپو موجب تغییرات اجتماعی، فرهنگی و ذهنیتی در جامعه­ی کردستان و خاورمیانه شدە است و همچنان شاهد تغییرات بزرگ­تری خواهیم بود. اندیشه و پراکتیک انقلابی وی عملا اهداف توطئه را با شکست مواجه نموده است.  در سال­های اخیر فعالیت­‌های بسیاری در راستای آزادی فیزیکی رهبر آپو در هر چهار بخش کردستان و خارج از کردستان صورت گرفته که هم در اعتراض به انزوای مطلق علیه وی که خود بخشی از سازوکار نظام جهانی و اهداف توطئه است و هم تلاش‌­هایی برای شناساندن افکار و فلسفه‌­ی او نیز به عنوان بخشی از مبارزات ادامه دارد. در نهایت می‌توان گفت روز­های پرآشوب این مرحله نشان می­‌دهد که منطقه آبستن تغییرات بسیاری است و این تغییرات به شرطی می­‌تواند مثبت باشد که نیروهای آزادی­خواه و مردمی به ویژه کردها بر تداوم مبارزات و  رهایی اصرار ورزند در غیر این صورت باز هم محکوم به شکست و تکرار تاریخ خونبار خود خواهیم بود.