انقلاب ژن ژیان ئازادی، در جریان است و رژیم دیکتاتور ایران، در طول این قریب به 9 ماه مبارزه، برای سرکوب فریاد زنان، جوانان و کل آحاد جامعه، به شیوه های گوناگون حمله نمود. حملاتی که نه سن می شناسد، نه ملیت، نه شهر و نه زندان! حملاتی که بوی انتقام از دختر دبستانی دارد و باران شیمیایی بر سرش می باراند، حملاتی که رنگ شهر را سرخ کرده است و گلوله به مغز جوانان می زند که چرا مغز رژیم را به نشانه رفته است. حملاتی که متوجه مادران شهید و زنان زندانی، می گردد؛ همه و همه حاکی از عدم پذیرش و عدم آمادگی رژیم برای تغییر است.

اگر به هشت ماه گذشته بنگریم؛ مجلس، زنان را محکوم نمود. زندان، زنان را شکنجه نمود و قانون، حقوق زنان را بیش از گذشته، پایمال کرد. دانش آموزان بسیاری، در مواجه با ماده‌ی شیمیایی دچار اختلالات جسمی شدند. دختران در خیابان در مواجهه با شلیک مستقیم ماموران حکومتی، چشمان شان را از دست دادند. برگزاری مراسمات یادبود شهدا، با دستگیری فعالین و خانواده ها و بستگانشان همراه بود. در طول این مدت، پروسه ی انقلاب از سوی حاکمیت به هر شیوه ای، سرکوب و سانسور گردید و آنرا اعتراض خواند. پیرو همین سیاست های سرکوب و شکنجه، در هفته های گذشته، زندانیان بسیاری، مورد شکنجه قرار گرفتند، برخی ها پس از بیرون آمدن از وضعیت زندان و شکنجه های رژیم، همچون عریان کردن شان سخن گفتند. اعلام کردند که حاکمیت از هر راهکاری استفاده نموده تا آنان را به ندامت وا دارد، که ابراز پشیمانی کنند و بگویند آنچه انجام داده اند، اشتباه محض است. زنان در زندان، با انواع و اقسام شکنجه های روحی و جسمی روبرو هستند هر چند هنوزهم خبر موثقی از برخی از زندانیان سیاسی در دسترس نیست. البته که این وضعیت به داخل زندان محدود نمی ماند. بسیاری از زنان زندانی، این شکنجه ها را بازگو نمی کنند و سکوت می کنند و برخی ها به حیات خود پایان می دهند و از طرفی هم مساله ی اعدام زندانیان، همچنان مطرح است و نمونه های بسیار دیگر!

علاوه بر مساله ی زندانیان سیاسی، به موضوع دستگیری خانواده های شهدا و هجوم بر مادران شهدا باید اشاره کرد. مادرانی که از ابتدای پروسه ی انقلاب، خواهان برپایی زندگی آزاد و با عدالت بودند. هر یک از این مادران، پیشاهنگ بودند. آنان درشهرهای مختلف، به حمایت از یکدیگر پرداختند. مادران شهدا، دیگر در سر مزار فرزندان شان نمیگریستند، آنان می رقصیدند و میخواندند و از مردم میخواستند که ادامه دهنده ی راه فرزندان شان باشند. حال صیانت از دستاوردهای انقلاب، به یک فرهنگ مبدل شده است. معنای حیات، ارزشمندتر از گذشته است. دستیابی به آزادی، دیگر خیال نیست و دانش آموز، دانشجو، زندانی و مادران شهدا نیز آن را به واقعیت مبدل می سازند. خود رژیم نیز از وضعیت کنونی باخبر است. اگرچه رژیم به شیوه های گوناگون سعی در سرکوب دارد، اما عیان است که این سرکوب ازترس و عدم توانایی اش برای تغییر ذهنیت نشات می گیرد. جنگ ویژه های نظام روز به روز، رو به افزایش است. او خانه، خیابان و کوهستان و زندان نمی شناسد، هر آنکه از هویتش سخن بگوید و مخالف افکار و ایدئولوژی اش باشد، با حمله مواجه می شود، درحالیکه لازم است بداند، که خلق های ایران دیگر هراسی از مرگ ندارند. آنان مبارزه می کنند و جان می دهند که زندگی را زیبا بیافرینند. دختران و پسران بسیاری از دانشگاه تا خیابان و کوهستان را به سنگر مبارزه مبدل می کنند، اگر سنگ مزاری بشکند، سنگ مزار دیگری را میسازند؛ اگر زندانی‌ای در زندان اوین شکنجه شود، زندانیان در زندان های دیگر به حمایت از او می پردازند. اگر سپاه کوهستانی را به توپ ببندد، کوه های دیگر به قلعه ی مقاومت و مبارزه مبدل می شوند. اینکه نظام در خارج از مرزها، امتیاز بدهد و در داخل شکنجه نماید، موجب ایجاد هراس در میان خلق نمی شود. حاکمیت در منجلاب سیاست مردگی اش، دست و پنجه می زند، از همینرو برای رهایی خود از این وضعیت، به نوع دیگری سعی در انتقام از خلق دارد. از روز اول حملات رژیم، نظام مند بود، از روز اول زنان و جوانان نیز در برابر این حملات نظام مند، به دفاع از هویت خود و مطالبات شان پرداختند. زنان و جوانان به شیوه ای سازمان یافته تر عمل کردند و از این پس نیز ادامه خواهند داد. ایستار این روزهای جامعه نشان داد که پاپس نخواهند کشید، آنان بیان می دارند که مقاومت زندگی است و برای حیاتی آزاد، چه بدیل ها که نخواهند داد و در نهایت نشان دادند که  فریاد ژن ژیان ئازادی، فریاد مقاومت است، از همینرو این فریاد هم چنان پا برجاست.

جامعه زنان آزاد شرق کوردستان

15/06/2023