بیش از هشت ماه از انقلاب ژن ژیان ئازادی در ایران می گذرد، در طول این هشت ماه حاکمیت ولایت مطلقه ی فقیه، شاهد اتحاد سراسری خلق های ایران به پیشاهنگی زنان و جوانان بود. هشت ماه مملو از مقاومت و مبارزه با نظام دیکتاتور ایران، برای گذار از ذهنیت مردمحور، پیرسالار و هژمونگرایش. در طول این هشت ماه، روزانه نظام تهاجماتش را فزونی می بخشید. خیابان بوی باروت می داد، شکنجه گاه های روحی و جسمی و تعداد طنابهای پوسیده‌ی اعدام، بیشتر و بیشتر گردید. هفته‌های خونین بلوچستان، خیابان‌های سرخ کوردستان، روزهای شیمیایی مدارس دخترانه‌ی سراسر ایران و گسترش اعدام های اهواز و اصفهان، نشان داد که نظام نه تنها میل به تغییر ندارد، بلکه هر آنکه خواهان تغییر است را نیز مورد حمله قرار می دهد. اما در مقابل، مقاومت خلق ها در سراسر ایران، انعکاس جهانی یافت! دست نظام برای خلق های ایران رو شده است و  جملات روزهای اول مادران شهدا، به رهنمود برای کل جامعه ی ایران مبدل شده. آنان از جامعه خواستند که راه شهدا را ادامه دهند و انتقام فرزندان شان را از نظام بگیرند، از همان روز همه‌ی جای ایران، از خیابان و دانشگاه و مدارس و زندان به سنگر مبارزه مبدل شد. دل آرامگاه‌های شهدا، دیگر آرام نگرفت تا انتقام شهدا را بگیرد، چشمان مادران هنوز هم خون می باراند و دانش آموزان مدارس در میان ماده های شیمیایی، نفس را به زندگی باز می گردانند. از آن روز به بعد مقاومت زندان نمی تواند سانسور شود. از آن روز به بعد، مزار شهدا به مکان تجدید پیمان و میعاد با شهدا مبدل گشته است. در واقع این گسترش جمعی قیام واتحاد در ایران اصرار بر مبارزه علی رغم سیاست بی رحمانه‌ی اعدام، سیاست مردگی نظام و عجز و ناتوانی اش در برابر مطالبات بر حق خلق های ایران را بخوبی نشان می دهد، از همینروست که حاکمیت در اوج عجز و ناتوانی خود، در میان منجلاب سیاست های اشتباه و نابجایش، دست و پنجه می زند و نمی تواند از آن فرار کند.

باید یادآور شد که هر چه تهاجمات سیستماتیک و هدفمند نیز باشد، اما خلق های ایران به پیشاهنگی زنان و جوانان نشان دادند که آنان نیروی تغییر وضعیت کنونی هستند. نظام نماینده‌ی ذهنیتی هژمونگراست و به عنوان آخرین ابزار، از اعدام برای رهایی از وضعیت کنونی استفاده می کند تا خلق های ایران را به سکوت وا دارد، اما لازم به ذکر است نظام از این طریق  نمی تواند خود را رهایی بخشد زیرا، تمامی آحاد جامعه در اوج آگاهی و دانش، دارای موضع و ایستار قاطعی هستند و عقب نشینی نخواهند کرد. سیاست اعدام از عجز و ناتوانی نظام سرچشمه می گیرد، اصرار جامعه برای رسیدن به دموکراسی و آزادی نیز نشان از نیروی وافر و امید بی پایان شان می باشد.

کژار اعدام های اخیر و بویژه اعدام «صالح میرهاشمی، سعید یعقوبی و مجید کاظمی» در اصفهان و حکم اعدام بر زندانیان بلوچستان و اهواز را بشدت محکوم می نماید و بیان می دارد حمله بردن به خانواده‌ی اعدامیان، نه تنها موجب ترس و خوف شان نمی شود، بلکه نفرت و انزجار آنان را بیشتر خواهد کرد. پس برای پایان بخشیدن به ذهنیت دیکتاتور، لازم است خیابان بار دیگر صدای زندانیان محکوم به اعدام باشد. در همین راستا، کژار نیز همصدا با تمام خلق های ایران، مبارزاتش را برای رسیدن دموکراسی و آزادی گسترش خواهد داد.

جامعه ی زنان آزاد شرق کوردستان

20.05.2023