انسان، با آگاهی از موجودیتو اجتماعی شدن خویش یکپارە است. بە اندازەی دستیابی بە یکپارە بودن خویش، می تواند سرگذشت موجودیت را ادامە دادە و تمام کند. می تواند با ریشە(تاریخ) و آیندە خویش پلی محکم و سالم را استوار سازد، پند و نصیحت نیاکانمان کە گنجینەای گرانبهاست دال بر اینکە" هر درختی بر روی ریشەی خود سبز می شود، باز با باز و کبوتر با کبوتر" همانند مبدأ و پرنسیبی کیهانی، وجود و ماهیت را تعریف می کند. این خصوصیات بنیادین کە در هر جا و مکانی مورد قبول می باشد، نە تنها در رابطە با انسان، همزمان در تمام کیهان زندە موج می زند. این رفتار بیش تر از اینکە آموزش دادە شدە باشد، درونی و در نهاد وجود دارد، عکس العملی مهم در رابطە با استمرار حیات می باشد.