ماه گولان( می) در تاریخ کوردها از اهمیت و معنایی متفاوت و ویژه برخوردار است. این ماه، لحظات درک حقیقت و رسیدن به سطح فکری فهم کیهان، تفکر آزادی و رسیدن به اسرار آن است. با ماه  گولان  واقعیت موجودیت کوردها با نور شهدا روشنائی یافت و آنان به همه این حقیقت را آشکار ساختند که حیات آزاد مهم‌تر از نان و آب است و این ماه، زمان بازگشت به خویش و خلق حیاتی نو است.

رهبر آپو که خالق خط آزادی زنان است در نمود شهید « حقی قرار»  به راه جستجو و خلق شناسنامه‌ی کورد آزاد وارد شد. ماه گولان به قدمی که هیچ گاه در مقابل قدرتهای امپریالیست و استعمارگر عقب نخواهد آمد، مبدل شد. در این ماه و در آن لحظه‌ای که در صدد دفن واقعیت کوردها بودند و تاریخ کوردها بدون زبان، فرهنگ و شناسنامه رها شده بود، بار دیگر از نو نوشته شد و فریاد کوردها از اعماق تاریخ به گوش جهانیان رسید. در تاریخ کوردها و در چنین ماهی چهار رفیقمان، شیرین علم‌هولی، فرهاد وکیلی، فرزاد کمانگر و علی حیدریان که فریاد آزادیخواهی علیه رژیم استعمارگر ایران بودند  به دار اعدام محکوم شدند. در تاریخ کوردستان نامهایی بودند که بر اساس  فرد آزاد شدن، فریادشان انسانها را بیدار ساخت و بایستی نسل به نسل شرح قهرمانیهای آنان را به زبان آوریم  که حقیقت چیست و بایستی چگونه باشد.

رفیق شیرین به عنوان یک زن خواهان وجود رنگ و اراده‌ی زنان در همه‌ی عرصه‌های جامعه بود. شهید شیرین تاریخ را از نو نگاشت؛ می گفت من یک زنم، به دلیل کورد بودنم این اعمال را انجام می‌دهید اگر نیت شما کشتن است، بکشید. رفیق شیرین همه‌ی ترسها را گذر نمود و به تفکر و زبان هویت زن مبدل شد. شجاعانه در مقابل سیستم ایران مقاومت نمود و پیروز شد، حتی زمانی که مستقیم به سوی دار اعدام گام برداشت در آرمانها و تفکرات خویش جاودانه شد و همه‌ی رنگهای جاودانگی زنان را در آغوش کشید. با عظمت زیست و به پاسخ پرسشهایش رسید. همان گونه که می خواست در مقابل سیستم ایران که زنان را نادیده می گیرد، مقاومت نمود و در نهایت در راه حیاتی با کرامت و آزاد موفق شد.  امروز هزاران شیرین دیگر در پی او مبارزه می کنند. شیرین زندگی  کریه شده را از نو آفرید و زیبا و با معنا ساخت. شیرین شدن، زندگی کردن در هر لحظه از آزادی است. شیرین در مبارزه‌ آزادیخواهی خویش هیچ گاه بی کرامتی و بی عدالتی را نپذیرفت و این نابرابریها را دید؛ جوهر شیرین شرف، حقیقت و حیات آزاد است و شیرین آزادی است….

شیرین به اعدام خندید و رفت چون مبارزه‌ی یک خلق را انجام می داد، پیروز شد و در مقابل همه‌ی ترسها با تمام وجود ایستاد و نیرو و اراده‌ی زنان را اثبات نمود و همه‌ی نیرویش را در راه مبارزه‌اش به کار گرفت و تسلیمیت در مقابل ذهنیت هژمونی و قدرت محور را نپذیرفت و برای معنا بخشیدن به حیاتی که توسط دشمن زشت شده بود، مبارزه نمود و در برق چشمانش هر رنگی وجود داشت و به امیدی برای فرداها تبدیل شد و به راز حیات آزاد پی برد و به همه‌ی زنان نشان داد. 

زنان در ایران ابزار سیاستهای کریه‌ی سیستم است و همه‌ی حقوقشان سلب و بدون چاره رها شده‌اند و توسط مردان مورد ستم قرار گرفته و سرنوشتشان به دست این مردان تعیین می شود و حق زندگی آزاد ندارند. سیستمی که آگاهانه و سیستماتیک زنان را از نقش اصلی‌شان در جامعه به کناری رانده و آنان را از جوهره‌ی اصلی خویش دور و به ابژه‌ای مبدل ساخته و همچون کالایی به آنان می‌نگرند.

 زندگی را همچون فرهاد درک نمودن، آزادی را همچون او دیدن و حیات را جوانمردانه زیستن است. شهید فرهاد بار دیگر تعلق جوهر به خویشتن، انسان دوستی، وطن‌دوستی را به همه نشان داد و چگونگی کسب پیروزی را با مبارزه‌ی بی همتایش بار دیگر اثبات نمود. مرگ با عزت را به زندگی برده وار و ذلت بار ترجیح داد.

شهید فرزاد که به معصومیت و سادگی کودکان وابسته بود مبارزه‌ی خویش را برای اینکه روح یک کودک پاک وصاف، آلوده نشود ادامه داد و با سرسختی در مقابل سیستمی که می خواست روح کودکان را کدر کند ایستاد و به کودکان  سرزمینش چگونه با شرف زیستن برای فرداهای جامعه را آموخت و گفت حیات راستین، آزادی، فرهنگ و جوهر است. آری فرزاد آموخت که عقب نشینی از مبارزه برای فرداهای با امید، خیانت به انسانیت است.

شهید علی حیدریان علی رغم همه‌ی شکنجه‌های شدید و غیر انسانی در مقابل سیستم ایران با تمام نیرو ایستاد و در مقابل تاریکی‌ها و زشتیها، راه روشنایی را برای خلقی که در معرض نابودی بود نشان داد … روح خود را به حیات آزاد آمیخت.

سیستم ایران با ذهنیت تک تیپ  بذرهای تفاوت و نابرابری بین زبان، دین، مذهب و نژاد را بر جامعه‌ی انسانی پاشیده و تحت عنوان محاربه در تاریخ ۲۰۱۰ و در روز نهم ماه گولان این قهرمانان را به سوی  داراعدام برد. این آزادگان به جای بذرهای نفرت ، بذر انسان دوستی و پاکی را پاشیدند و نوید حیاتی پاک و آزاد دادند.

لحظه‌ای که تفکر و قلم درهم آمیخته می‌شوند موجودیت و هستی انسان با حقیقت کامل می شود و آن زمان است که انسان هستی می یابد. چیزی که انسان را انسان می نماید، امکانات نیست بلکه معنویت و وجدان است و این را شهدا با قهرمانی‌هایشان اثبات نمودند. شهدا راه کسب پیروزی و مبارزه را به انسانها می آموزند و راه جستجوگران حقیقت هر زمان ادامه خواهد داشت و آموختند که حیات با کرامت، آزادی است و مبارزه‌ی این را انجام دادن رشادت، قهرمانی و انسانیت است