با نزدیک شدن به ۸ مارس که به نام روز جهانی زنان کارگر نامگذاری شده است ، به هرجا که سرکی بکشیم و به هر رسانه ای نگاهی بیندازیم ،میبینیم که بحث پیرامون زن و آزادی و برابری زن و مرد بحث گرم بیشتر محافل است :

زن و مرد باید حقوق برابر داشته باشند ! نباید زنان را شکنجه داد ! نباید زنان را کشت ! زن باید آزاد باشد !

و هزاران شعار رنگ و لعاب دار دمکراسی خواهانه و آزادی خواهانه که حرفی برای گفتن باقی نمی گذارد!،

اما به راستی زن در کجای این هیاهوی شعار و تبلیغات (غمخواران زن !)  قرار گرفته است ؟!

دولتهای به اصطلاح مدرن در این روز در بوق خودستا‌ٔ‌‌ئی هایشان می دمند که پرونده خدماتشان برای زنان در کفه ی سنگین ترازوی اعمالشان قرار دارد و زنان را به دروازه های سرابین آزادی های دروغین رسانده اند !

آری اینگونه است روز زن !

در سرزمینهای غرب متمدن، زن چه آزادی تهوع آوری دارد که برای مقبول طبع واقع شدن در نزد خدایان نقابدارش عروسکی است که هر روز مشاطه گران ریا طرحی نو بر تابلوی جسمش می آفرینند و چه طعمه لذیذی است از برای سیرکردن شهوت گرگهای مغز گرسنه ! و بی آنکه بداند با افیون مد و زیبایی مست و ناهشیار می پندارد که جلودار است در راه آزادی هم جنسانش !

و در وادی جهان سوم که بسان تار عنکبوتی زن و هرآنچه هویت اوست را در حریم حرم مالکانش غرق گردانیده و به نام فرمان الله  از تار مو تا انگشتان پا و فراتر از آن روح و عاطفه زن را غصب کرده و به موجودی بی اراده که بدون امر و فرمان سرورش نمی تواند حتی کلمه ای صحبت کند ، تبدیل گشته است .

در مقابل همه زورگویی ها و ناحقی هایی که بر زنان تحمیل شده است ،به درازای تاریخ اقتدار ،مقاومت و مبارزه خستگی ناپذیر زنان نیز دوام داشته و دارد !

به درازای ۵۰۰۰ سال است  که زن در برابر همه یورشهای نظام زورگوی مردسالاری همه راههای ممکن و حتی نا ممکن را آزموده و هرچند که به قیمت گزافی برای جنبش آزادی خواهی زنان تمام شده و در راه آباد کردن زندگی عاری از تبعیض ، زنان بزرگی در این راه جانشان را فدا کرده اند . از زنانی که به خاطر گرفتن حقوق برابر بامردان مرگ را هدیه شان کردند ،تا زنانی که برای گرفتن حق رأی بی باکانه به استقبال مرگ رفته و تا به امروز که روبروی ذهنیت کهنه پرستانه مردان سلطه طلب میگردند و تا به روزی که آفتاب آزادی به رویشان لبخند بزند تلاش زنان همچنان ادامه دارد.

اما آیا به حق است که تمامی تلاشهای نامحدود زنان را تنها محدود به یک روز دانسته و بعد از آن گرد فراموشی روی آن بنشیند؟!

زنان ایران نیز از این مبارزه به حق دور نبوده و نیستند وهرچند که در برابر یکی از وحشی ترین و کثیف ترین رژیمهای تاریخ قرار دارند ،لیکن موحب نگردیده که زنان ایرانی از این راه پا پس بکشند. از راهپیمایی ۸ مارس ۱۳۵۷ که بر ضد فرمان خمینی مبنی بر اجباری نمودن حجاب برپا گردید تا کمپین های یک میلیون امضا وتغییر چهره مردانه مجلس و صدها فعالیت دیگر،زنان ایرانی از قشرهای همیشه در صحنه مبارزه بوده اند. اما به دلیل پراکندگی جنبشهای زنان ایرانی که ناشی از اختلافات ایدولوژیک و سیاسی و زیر سایه ذهنیت مردسالاربودن میباشد،آنچنان که باید به همه اهداف موردنظر خود نرسیده است.

زنان در هرجای دنیا که باشند دردهای مشترک و اهداف مشترکی دارند که برای رسیدن به افق روشن باید فارغ از ملیت و دین و نژاد و رنگ و اعتقادات سیاسی و یا هرآنچه موجب ضعیف کردن روابط و اهداف مشترکمان می شود ،گامهای استوارتری برداشته و این ذهنیتی که تنها یک روز را به نام زن دانسته رد کرده و میدان مبارزه زنان را آنچنان وسیع کرده که هر روز روز زندگی و آزادی برای همه زنان باشد و هیچ زنی به تاوان زن بودن حقیر نگشته و آزار نبیند.

البته که راه سخت و دشواری پیش روی ماست لیکن به قول رهبر عبدالله اوجالان (ای زندگی! یا تو را نخواهیم زیست یا تو را با آزادی خواهیم آراست)