انتخابات یازدهمین دورەی مجلس شورای اسلامی در شرایطی بحرانی و کائوتیک برگزارمی‌گردد که وضعیت سیاسی،اقتصادی و اجتماعیِ جامعه‌ی‌ ایران بار دیگر پذیرای آن نیست. آنچه در کارنامه‌ی ۴١ ساله‌ی رژیم ایران به چشم می‌خورد، رهاوردی جز خفقان اجتماعی، شکاف‌های جنسیتی و اقتصادی برای خلق‌ها و به‌ویژه خلق کورد به همراه نداشته است. این سیاست‌های نظام، مرگ تدریجی را برای خلق‌ها و به‌ویژه زنان رقم‌زده است. دولت بارنگ‌ و لعاب‌های گوناگون و وعده وعید‌های پوشالین سعی در تداوم بقای خویش داشت و تا به امروز در تلاش بود تا مطالبات جامعه را به خواسته‌های دو جناح اصلاح‌طلب و اصول‌گرا تقلیل دهد. اما مشاهده شد که مطالبات خلق به‌ویژه پس از دي‌ماه ۱۳۹۶ و آبان ماه ۱۳۹۸ رنگ و ندایی متفاوت به خود گرفت. در این میان زنان و جوانان به‌عنوان دینامیزم‌های جامعه پیشاهنگی تظاهرات و خیزش‌های دموکراتیک را به دوش کشیدند، در مقابل دولت اعتراض را اغتشاش خواند و از همین طریق راه بر سرکوب و قتل‌عام آنان گشود. از یک‌سو سرکوب فعالین زن در عرصه‌های گوناگون و از سوی دیگر ترویج پدیده‌هایی همچون کودک همسری، صیغه و ازدواج سفید، کارتن‌خوابی، اعتیاد، فحوش، قتل‌های ناموسی و… نمودی از برنامه و پروژه‌های نظام برای زنان است. دولت_ملت ایران به  اقتضای سرشت خود دموکراسی اجتماعی را دچار تحریف نمود و بجای آن اداره‌ی مستبدانه را در پیش گرفت. استبداد حکم‌فرما بر جامعه بدون در نظر گرفتن تفاوتمندی‌های اجتماعی و اعتقادی در راستای تک تیپ و هموژنیزه نمودن آن را داشت و با اجرای انتخابات صوری و منتخبین انتصابی تا به امروز نمایش‌های فریبکارانه‌ی خود را به اجرا گذاشت. می‌توان گفت زنان نیز همواره از قربانیان این سیاست‌ها بوده‌اند که به‌صورت ابزاری انتخاباتی در راستای پیشبرد اهداف حوزه‌ی قدرت بکار گرفته‌شده‌اند. زنان برای حضور در عرصه‌های سیاسی لازم است از فیلترهای انتخاباتی کاملاً زن‌ستیز و مردسالار گذار نمایند و رد صلاحیت را به بهانه‌ی عدم التزام به اسلام و نظام را بدون پرسش و پاسخی پذیرا باشند. اگر تاکنون مطالبات خلق‌ها به‌منظور تغییر و تحول در وضعیت حکم‌فرما بر جامعه بوده است، در سال‌های اخیر علی‌رغم هرگونه سرکوب و حملات صورت گرفته از سوی دولت، این اصرار و پافشاری جهت تغییر و تحولی بنیادین و به‌دوراز بازی‌های جناحی فزونی یافته است. بدون شک نقش زنان در تلاش و مبارزه برای هرگونه تغییر در نظام کنون غیرقابل‌انکار بوده است.

همچون جامعه‌ی زنان آزاد شرق کردستان«کژار»،بر این باوریم که معیار و مبنای  دموکراسی و آزادی یک جامعه برحسب اخلاقی و سیاسی بودن آن جامعه بوده و تکوین ملت دموکراتیک با پایبندی و اعتقاد به نیروی ذاتی خلق‌ها میسر خواهد شد.  با اشراف بر عدم وجود دموکراسی و آزادی در ساختار و پیکره‌ی نظام و به‌ویژه مجلس هرگونه مشارکت در انتخابات را تحریم نموده و از تمامی زنان و جوانان ایران و شرق کردستان می‌خواهیم که بار دیگر درراه رسیدن به مطالبات و خواسته‌های برحق خود در راستای برساخت ملت دموکراتیک مبارزه نمایند زیرا ملت دموکراتیک نزدیک‌ترین ملت به آزادی و برابری‌ است.

 در پایان بیان می‌داریم، همان‌طور که نقشه راه کژار در سال۲۰۱۸ که در چارچوب تحلیل مسائل و مشکلات زنان و راهکار و چاره یابی در ۱۳ بند ارائه گشت، هم‌اکنون نیز جهت گذار از بحران کنونی و دستیابی به جامعه‌ای آزاد و دموکراتیک صدق می‌نماید.

جامعه‌ی زنان آزاد شرق کردستان« کٰژار»

۱۰. ۰۲. ۲۰۲۰