دلیلاچیا  

 در ۸ مارس سال ۱۸۵۷ زنان برای دستیابی به  حق و حقوق خودشان دست به عملیاتی زدند. به دلیل اینکه در کارخانه ویا شرکت‌هایی که زنان کار می‌کردند و رنج و زحماتی زیادی را به متحمل می‌شدند٬ از سوی ذهنیت مردسالار نادیده گرفته می‌شدند و حتی دستمزد آنها نصف دستمزد مردان بود. علاوه براین زنان از حق رای دادن ویا شرکت در عرصه‌های اجتماعی  مستلزم مشارکت زنان بود  محروم بودند. بدین سبب زنان در مقابل این تبعیض‌ها نارضایتی خودشان  را به زبان آوردند و در خیابان‌ها دست به قیام زدند. بدین خاطر ذهنیت مردسالار در برابر این عصیان‌ها تحمل ننموده و برای اقتدار خویش  همانند خطری‌ دیده به همین دلیل در شهر نیویورک در کارخانه‌ی پارچه‌بافی۱۲۹ زن را به شکلی بسیار وحشیانه زنده زنده در آتش سوزاندند. از آن روز به بعد برای اولین بار در سازمان بین‌المللی و با پیشاهنگی زنانی که برای حق و حقوق زنان مجادله می‌نمودند با پیشاهنگی این زنان موجودیت و هویت زنان به رسمیت شناخته شد.

 در عین حال هدف ذهنیت سلطه‌گر این بود که با خشونت ویا تبعیض‌های غیرانسانی بتواند مبارزه یا مقاومت زنان را به نابودی بکشاند. شایان ذکر است که از ابتدای تاریخ تاکنون مبارزات آزادی‌خواهی زنان ادامه داشته و در برابرنیروهای سلطه‌جو سکوت نکرده اند. همچنان از سوی تمامی کشورهای غربی ادعا می شود که حقوق و آزادی زن در آن کشورها تضمین شده است اما هنگامی که به آن ذهنیت بنگریم به چشم می‌خورد که زنان در آن کشورها از لحاظ روحی و به ویژه هویتی با عمیق‌ترین بحران ها روبرو گشته‌ اند. حتی زنان را همانند کالایی برای منافع خویش به کار برده و بر روی هر یک از اجزای بدن آنها از موی سر گرفته تا ناخن پای  قیمتی گذاشته شده است. می‌توان گفت مردان تنها کارشان به کالا تبدیل شده اما زنان با تمامی روح وجسم‌شان به هیات کالا در آمده‌اند. متاع کردن زن بدتر از بردگی می‌باشد.  بدین خاطر زنی که به تبلیغی برای کالا تبدیل شده نمی‌توان بحث از آزادی زن نمود. زیرا این برخوردها بزرگترین حقارت به هویت زن و انسانیت می‌باشد.

علی‌رغم اینکه روز ۸ مارس در تمام جهان به عنوان روز جهانی زن شناخته و نامیده می‌شود اما در ایران هیچ اثری از برگزاری مراسمی به این مناسبت یا تجمع زنان و یا حتی تبریک این روز به صورت رسمی به چشم نمی‌خورد. حتی اگر کسانی این روز را جشن گرفته ویا اینکه زنان این روز را گرامی بدارند با مجازات زندان و شکنجه مواجه می‌شوند. حتی دیده شده که اعدام زنان در روز ۸ مارس به وقوع پیوسته البته نه به دلیل گرامی داشت این روز بلکه به دلایل دیگر اما اینکه در این روز این اعدام صورت بگیرد مفهوم و تعبیری متفاوت دارد. در ایران روز زن٬ روز ولادت حضرت فاطمه است. این نشان می‌دهد که دولت هژمون ایران قصد دارد به نام اسلام و دین سلطه و اقتدار خود را بر زن و در نتیجه بر کل جامعه تثبیت کرده و حتی مدل زن مورد پسند را حضرت فاطمه قرار داده و با این کار زن مظلوم٬ زنی که هیچ واکنشی دربرابر هر عملی که درباره‌اش انجام می‌شود٬ ندارد و هیچ اراده و نقشی در سرنوشت خویش ندارد را به عنوان زن ایده‌ال مطرح کنند تا عمر اقتدارشان بیشتر شود. حال آنکه راه حل‌ها مطابق با مشکلات پیدا می‌شوند و راه حل‌ها و مشکلات در هر زمانی و هر جامعه‌ای متفاوت از دوران قبل و بعد از خود است. ایدئولو‌ژی اسلام و تعریف آن ازمسائل و مشکلات و زنان به عنوان نیمی از جامعه‌ی اعراب ممکن است برای قرن چهارده جواب‌گو بوده باشد. اما ارائه‌ی مدلی قرن چهاردهمی از زن برای قرن بیست‌ویکم نمی‌تواند پاسخ‌گوی نیازهای جامعه و زنان باشد.