روژان  روژهلات

زباله گردی این پدیده قدیمی که در اکثریت کشورهای پیشرفته نیز به چشم می خورد .کشور ایران از این قاعده مستثی نیست اما تکثیر قارچ گونه آن در سطح شهرهای از مناطق خوش نشین تا مناطق فقیرنشین چهره لاکچری شهر را به یک چهره نامناسب و تبدیل کرده و ذهن و فکر هر انسان منصفی را درگیر و به درد خواهد آورد .

 زباله گردی پدیده ای شوم و ناخوشایند که روز به روز در حال افزایش است نشأت گرفته از وضعیت اقتصادی حاکم بر مردم ایران است به طوری که بخشی از افراد نیازمند و محروم جامعه خواسته یا ناخواسته به طرف زباله گردی هدایت می شوند و به عنوان یک شغل و یا یک  منبع درآمد به آن نگاه می کنند و با توجه به افزایش سرسام آور قیمت ها،تورم کشور و عدم توانایی مردم جهت رفع نیازهای اولیه و کافی نبودن کمک های امدادی(افرادی که تحت پوشش کمیته امداد-بهزیستی و…) بیکاری و اعتیاد وازدست دادن منبع درآمد به شغل های کاذب همچون زباله گردی روی می آورندو برای تهیه لقمه نانی و سیرکردن شکم خود و خانواده گاهاً با جانشان بازی می کنند.

در این وانفسای اقتصادی و صرف نظر از زن و مرد/دختر و پسر/جوان و پیر و کودک که به دلیل فقر مالی و نداشتن پشتیبان اقتصادی و اینکه دستشان به جایی بند نیست روزی خود را از سطل های زباله کسب می کنند و به طور حتم اصلی ترین دلیل افزایش این پدیده شوم فقر مالی است در کنار فقر مالی/فقر فرهنگی نیز تاثیر بسزایی در این امر دارد چون این افراد از طبقه پایین جامعه هستند و از لحاظ اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی راحت تر از دیگران به برخی کار های خلاف عرف جامعه می پردازند و همین مسأله باعث افزایش شغل های کاذب و ناموزون در سطح شهر ها شده است .زباله گردی یا هر نام دیگری که  روی آن بگذاریم باعث ریختن آشغال ها و آلوده شدن نقاط  شهر و درگیر شدن افراد با انواع ویروس ها و میکروبها  می شود و به دلیل تماس مستقیم افراد با آشغال ها-سرکشیدن به درون سطل های زباله و استشمام بوی نامطبوع آشغال ها باعث انواع بیماری ها عفونی و پوستی می شودو با توجه به قیمت های کمرشکن دارو و خدمات پزشکی دسترسی این افراد به بیمارستان ها و مراکز درمانی  بسیار محدود خواهد بود .در کنار این همه مشکلات اکثریت  این افراد درخانواده های پر جمعیت زندگی می کنندو قادر به تأمین منابع غذایی مناسب نیستند و نهایتا” باعث افزایش بیماری های (ویروسی , میکروبی , قارچی وعفونی) در سطح جامعه  خواهند شد و از طرفی دیگر فضای نامناسبی که در سطح شهر ایجاد می شود دل هر رهگذری را به درد می آورد و باعث ناراحتی های روحی و روانی بین افراد شده و مبلمان های شهری چهره زشت ناپسندی را به خود می گیرد.

جامعه شناسان بر این باورند با افزایش تعداد زباله گردها فاصله طبقاتی در جامعه زیاد می شود و هرچه فاصله طبقاتی بیشتر باشد قشر غنی جامعه به اوج ثروت و رفاه بیشتر دسترسی پیدا می کنند و قشر پایین جامعه از لحاظ اقتصادی به حد بسیار پایین تنزل می کنند.با سپری شدن ایام وضعیت مالی  این قشر به حد بسیار پایین تنزل  پیدا می کنند و چون خودرا جز قشر مظلوم جامعه میدانند و معتقدند که قشر مرفه و ثروتمند جامعه سهم آنها را از یک زندگی ایده آل ازآن خود کرده اند  و همین مسئله باعث ناهنجاری و ازدیاد خشم درونی در این افراد شده و عاملی برای افزایش کارهای خلاف عرف در جامعه خواهد شد در اکثریت کشورها توسعه یافته سیاست گذاران  برنامه های مدون و تدوین شده ای را جهت آموزش افراد ارائه می دهند اما متاسفانه در ایران بدلیل عدم مدیریت صحيح و نظارتی دقیق اینکار انجام نمی گیرد و بدلیل سبک زندگی و استفاده بی رویه و غیر اصولی از مواد و ظروف یکبار مصرف  باعث افزایش زباله و کسب درآمد برای مافیای این کاربوده و  هستیم و به دلیل عدم سیا ستهای وبرنامه های جامعه جهت جمع آوری پسماندها به روش نوین و تفکیک از مبدا نبوده ایم پس به روش های سنتی پسماندهای شهری را تفکیک و همین مسئله باعث پیامدها ناخوشایندی که الان شاهد آن هستیم شده است و و از سویی دیگر بدلیل فسادهای مالی که اکثر مدیران کشوری – شهری و مخصوصا شهرداریها در قراردادها و مزایدها ،با پیمانکاران وارد معاملات پنهانی شده و از این راه سود های کلانی عاید افراد رده بالا و مافیای زباله می گردد  و زباله گردهای که برای این شرکتها کار می کنند از اینراه  فقط نانی بخور و نمیری عاید آنها می شود واین نوع زباله گردی با این شکل قطعا از معضلات نوظهور جامعه است در حالیکه افرادی بی سر پناه در زباله ها مردم بدنبال پسماندهای غذا و خوراک جهت سیر کردن شکم خود و خانواده هایشان هستند اما این نوع نگاه که زباله گردی بعنوان یک شغل و در استخدام پیمانکار ی  قرار گیرد قطعا یک پدیده نوظهور در جامعه است و در صورتیکه اگر جمع آوری زباله  از مبدا  بصورت منطقی و سازمان دهی شده صورت می گرفت قطعا”در  افزایش اشتغال  مثمر ثمر بود و بجای اینکه سود اصلی اینکار به جیب پیمانکاران و مافیای زباله  برود عاید کسانی که در این زمینه مشغول کار و فعالیت هستند می شد

 اگر بخواهيم زباله گردی رااز چرخه پسماند ها حذف کنیم کاری دشوار است پس باید برای اشتغال این افراد چاره ای اندیشید که متاسفانه  در کشور ایران تمام سیستمهای حکومت از انجام جزئی ترین کارهای حکومتی خود غافل و ناتوانند وچشمهای نظارتی به روی این زباله گردها خاموش و بسته است پس چگونه می توانند برای اشتغال این قشر مظلوم جامعه قانونی تدوین و برنامه ای را اجرا نمایند با توجه به این مهم که با حذف عده ای از این افراد عده ای تازه واردبه  این سیستم اضافه شد ه پس حذف زباله گردها کاری بس مشکل و غیر ممکن است اما می توان برای حمایت از این قشر مظلوم جامعه کارهای بصورت اورژانسی انجام داد

اولا: ایجاد اشتغال برای این افراد هر چند کم درآمد و موقت

دوما : تقویت کردن انجمن و نهادهای مردمی برای کمک به این قشر بصورت اورژانسی

سوما :سامان بخشیدن به پسماندهایی از جمله در اختیار قرار دادن کیسه ها زباله به خانواده ها

چهارم:تعطيل کردن کارگاه های که اقدم به تولید مواد باز یافتنی می کنند

و جمله آخر : زباله گردی نشانه ای از زخم عمیق و فقر و ویرانی بر پیکر یک شهر یا کشور است  و با توجه به منابع طبیعی و ثروت هایی نهفته عظيم که در این کشور وجود دارد و می بایست زیباترین و مرفه ترین کشور در آسیا بحساب آید اما متاسفانه مردم این دیار باید برای رفع گرسنگی و بدست آوردن غذا و لقمه نانی باید  سطل های زباله را جستجو کنند و از میان زباله ها غذای روزانه را تهیه نمایند و همين نمود آشکارا فقر و نابرابری را در جامعه را به تصویر  می کشاند و صاحبان حکومت نباید فقط در فکر پر کردن جیب خود و رفاه و آسایش خانواده خود  باشند.و چشم های نظارتی را باید به روی این قشر باز کنند

و اما وظیفه ما با تصویر کشاندن این نابرابری و فقر و تهیدستی عده ای در جامعه باید  صدای آنها باشیم برای رساندن پیام به  گوش سیاست مداران و نهادهای حکومتی و عمومی.شاید از این طریق روزانه جهت سامان دهی و رسیدگی و مقابل با ریشه های این وضعیت  گشوده شود