@page { margin: 2cm }
p { margin-bottom: 0.25cm; direction: ltr; line-height: 120%; text-align: left; orphans: 2; widows: 2 }
p.western { so-language: tr-TR }

شروین زیلان از اعضای شورای مدیریت کژار

فعالیتها برای آزادی رهبر آپو در چهار بخش کوردستان به ویژه مادران صلح در مریوان ارزشمند است. بدون شک مبارزه و فعالیت برای آزادی رهبر آپو وظیفه‌ای انسانی، خدمت به بشریت و در راستای برقراری صلح می‌باشد.

جنگ و درگیری در منطقه و خاورمیانه روزبه روز دشوارتر و عمیق‌تر می‌شود که کانون این جنگها کوردستان است. بی‌گمان وضعیت زنان بی‌ارتباط با این جنگها و بحرانها نبوده چرا که زنان هر زمان قربانی این جنگها بوده‌اند.

میزان فقر و بیکاری و همین‌طور نگرش ناموسی به زنان در روژهلات کوردستان بسیار افزایش یافته که منشا بسیاری از خودکشی‌ها در کوردستان نیز این مقوله‌ها هستند. چرا که کاراکتر دولت ایران جنسیت‌گرا بوده و تمامی سیاستها و برنامه‌های آن در راستای محصور نمودن زنان در خانه است هر چند مادری خود وظیفه‌ای مقدس است اما تنها وظیفه‌ی زنان نیست. یکی از قربانیان خودکشی در سنه، زنی پزشک بوده است که این خود نشان‌دهنده‌ی این است که تنها استقلال مادی کافی نبوده و مشکلات خانوادگی هم یکی از دلایل اصلی خودکشی زنان در جامعه‌ی ایران و روژهلات کوردستان است. در سیستم خانوادگی ایران نیز ذهنیتی همچون دولت وجود دارد و مردان این نیرو را از سیاستهای تبعیض‌آمیز دولت گرفته و بدین ترتیب انتهای مشکلات خانوادگی به خودکشی، طلاق و خشونت در جامعه منتهی می‌شود. خودسوزی مادری دارای سه فرزند در پاوه بیانگر این تراژدی است. مرگ زنان در واقع مرگ زندگی و جامعه است. علاوه بر این، رویکردهای سنت، عرف و عادات این بحرانها را افزایش می‌دهد. در چنین مواردی مجازات و رسیدگی از سوی دولت ضعیف است که این موضوع خود بحرانها را تعمیق می‌بخشد.

ایران موزاییک ادیان و ملیتهای متفاوت است و بیشترین زندانیان سیاسی از میان اقلیتها قومی، دینی و مذهبی است چرا که هر زمان در برابر رژیم مبارزه و مدعی حقوق به حق خویش بوده‌اند. در مورد زندانیان سیاسی زن نیز دولت به هر شیوه‌ای درصدد خاموش نمودن صدای اعتراض آنان بوده است؛ ایران از پتانسیل، مبارزه و صدای زنان هراس دارد و به این دلیل زندانیان سیاسی زن را به شدت تحت فشار قرار می‌دهد. با وجودی که ایران منکر وجود زندانی سیاسی است اما بیشترین شمار زندانیان سیاسی دراین کشوراست و دلیل عدم قبول این واقعیت از سوی ایران این است که در صورت پذیرش وجود زندانیان سیاسی، بایستی حقوق آنان را به رسمیت بشناسد. در واقع هدف از این اعمال ایجاد ترس و سکوت جامعه در برابر بی‌عدالتی است.

زینب جلالیان به عنوان یک زندانی سیاسی کورد الگوی زنی مقاومت‌گر است که با وجود شکنجه‌ها و بی‌اعتنایی دولت در مقابل مشکلات تندرستی‌اش، هیچ‌گاه تسلیم نشد و این برای زنان کورد افتخار آمیز است.

سیستم اعدام در ایران نشانه‌ی زیر پا گذاردن و نقض حقوق بشر است. کاراکتر دولت ایران خشونت است و مادامی که این ويژگی وجود داشته باشد از میزان خشونت و نقض حقوق بشر در ایران کاسته نخواهد شد و در این مورد نمی‌توان انتظاری از دولت داشت چرا که دولت خود خشونت را در جامعه اشاعه می‌دهد. افزایش سطح آگاهی زنان و آموزشهای لازم در این زمینه و در عین حال شناخت دولت و تحلیل سیاستهای آن در کاهش این بحرانها یاریگر خواهد بود. کژار نیز همچون سیستم کنفدرالیسم دمکراتیک شرق کوردستان خویش را سازماندهی نموده و آلترناتیوی برای سیستم دولتی است و به عبارتی سیستم اجتماعی زنان است. زنان نبایستی از دولتی که خود منشا بحران و معضل است، انتظار تغییر داشته باشند. رها شدن از ذهنیت دولتی و سازماندهی در مقابل آن بایسته است.

@page { margin: 2cm }
p { margin-bottom: 0.25cm; direction: ltr; line-height: 120%; text-align: left; orphans: 2; widows: 2 }
p.western { so-language: tr-TR }